Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets op papier kon zetten. De inspiratie was letterlijk weg. Alhoewel ik dagelijks allerhande beschouwingen en inzichten voel opborrelen ervaar ik nog steeds het proces dat ik beschreef in mijn tekst beeldenstorm van 22/02/2024. Wat opkomt vergaat al nog voor ik het op papier kan en wil zetten. Een innerlijk gevoel overheerst waarbij de hoofdvraag steeds is: Waarom zou ik? Welk nut heeft dit?
Deze vragen komen niet voort uit een vorm van nihilisme. Het is niet zo dat ik het leven en het aardse als een verloren, lege of nutteloze zaak zie. Ik ben niet onverschillig of ongemotiveerd. In tegendeel.
Voor mij betekent God een zijns ervaring die overblijft en zelf evident is als geen enkel beeld nog rechtstaat. Pas dan ontplooit zich dat waarnaar verwezen wordt met het woord "God". Het is een persoonlijke zijns ervaring die een vorm van inzicht uitdrukt, een weten dat geen weten is.
Het is een diep innerlijk zijn waarbij ik ervaar dat elke poging om het uit te drukken in woorden niet dat is wat ik wil uitdrukken. Dus waarom zou ik het dan doen?
Als ik niet kan delen wat ik wil delen omdat hetgeen dat ik wil delen ondeelbaar (niet in vorm te gieten) is.
Dit proces zorgt ervoor dat ik soms oudere teksten in een ander daglicht ervaar in die mate dat ik ze zou willen wissen of aanpassen. Ze voelen niet helemaal juist en ik zie ze nu als pogingen om het thema God in te vullen met een vorm van positieve structuur. Iets waarin ik wilde geloven, daarbij over het hoofd ziend dat geloven in iets altijd betekent dat er een waarde toegekend wordt aan iets. Een zoeken naar iets "meer".
Maar wie zoekt naar waarde drukt gelijktijdig ook "onwaarde" uit en berust niet. Ware berusting is geen zoeken meer of het toekennen van waarde maar is eerder een opheffing van heel het proces. Vertrouwen maar dan niet langer vanuit "hoop" dat vertrouwen noodzakelijk is maar eenvoudig weg ongenuanceerd "niet bevragend zijn". Authentiek zonder meer.
Als ik iemand hoor zeggen: "Ja maar, mensen hebben wel iets nodig om in te geloven" dan staat deze stelling haaks op mijn ervaring. Ze zeggen hiermee dat als er niets is om in te geloven (als in een beeld) niets nog nut heeft of functioneel is. Dat er dan ook niets zou overblijven.
Dit is geen uiting van vertrouwen (of waar geloof in de zin van het woord). Dit is een uitdrukking van een fundamentele angst. Alsof depressie, wanorde en destructie het logisch gevolg zouden zijn van een wereld van een mens zonder geloof in een hoger of machtiger of beter. In zekere zin zeggen ze hiermee dat de schepping (Gods werk) uit zichzelf fundamenteel niet goed en leeg is en dat de mens verantwoordelijk is om ze in stand te houden door geloof = controle.
Er zijn meer dan genoeg mensen in de wereld die geloven in God, heilige wetten, kracht van rituelen etc. Ondanks dit alles zit onze moderne wereld wel toch vol depressie, wanorde en destructie. Hoe kan dit? Veel mensen geloven maar doen het als een houvast ten opzichte van hun fundamentele angst. Het doet er niet toe met welk geloof je je fundamentele angst toedekt, het drukt gewoon een gebrek aan waar geloof uit waarbij de fundamentele angst overstegen werd zonder te berusten op een houvast. Dit is althans mijn ervaring.
Ik had me in deze blog aanvankelijk via enkele teksten verdiept in de persoon Christus en me opengesteld voor de mogelijkheid dat er inderdaad zoiets als een "Bijbelse" waarheid bestaat. Een persoonlijke God, ergens gezeteld die ons van buitenaf aanschouwt en letterlijk zijn zoon naar ons stuurde met wie hij een persoonlijke band had en communiceerde. Deze zoon had de gave van het woord maar kon ook heel wat bovennatuurlijke wonderen verrichten zoals zieken helen en zelf doden laten herrijzen. Hij had een opdracht en zou ons met zijn dood redden. Nadien hijzelf verrees hij zelf uit de dood.
Ik geef toe dat iets in mij graag wil geloven in bovenstaande woorden maar gelijktijdig lukt het met niet dit te rijmen met mijn eigen ervaring.
Ik ben het bijbels verhaal meer en meer gaan aanvoelen als een praktische boodschap die ons duidelijk vertelt hoe we inderdaad tot God kunnen komen (onze fundamentele angst overstijgen) en de wereld binnen en buiten ons kunnen begrijpen gekaderd in de waarheid dat er inderdaad 'iets echt" is (God) waar Christus over getuigde, wat wij over het hoofd zien en waardoor we blind zijn voor dat 'iets' waar we nochtans allemaal naar verlangen.
Voor mij staat 2 zaken als een paal boven water. De Gods ervaring in een mens is echt en Christus kende ze. Hij had als geen ander inzicht in het proces van de mens dat dwaling van de waarheid veroorzaakt of blind worden door de leugen. Hij verkondigde en belichaamde bevrijding van dit proces.
Of hij nu bovennatuurlijke gaven had laat ik in het midden. Ik kan het immers niet weten. Maar het doet voor mij niet ter zake want de woorden die hij sprak, het leven dat hij leefde en de structuur van zijn verhaal bieden vast en zeker een oriëntatie, een universele primer en zelf een gids voor wie echt wil begrijpen waar "God" voor staat. In mijn volgende Blog hoop ik dan ook een verdiepende beschouwing te geven van hoe ik het leven en de woorden van Christus ervaar in functie van een bruikbare wegwijzer richting het persoonlijk ervaren van "God".
Foto Sebastian Voortman Pexels
Comments