Hoe kan het anders dan dat jouw plotse vertrek dit alles zo relatief maakt. Niemand die het zag. De fragiliteit en onvoorspelbaarheid zo duidelijk. Ik voel boosheid en verdriet. Dat ik je tekort schoot maar jij ook mij want het voelt alsof ik geen kans had of kreeg. En ik ben zeker niet de enige. Want had ik het geweten, dan tja, wie zal het zeggen. Wat dan ...
Maar wat ben ik nu met mijn verdriet en boosheid? Wil ik dit met me meedragen als ik aan je denk? Toestaan dat dit jouw nagedachtenis wordt in mij? Dit is niet het verhaal dat ik wil vertellen over jou. En dat is niet het verhaal dat jij had willen horen. Daar ben ik zeker van.
Deze ochtend zat ik te mijmeren over hoe ik jouw vertrek tot kracht kan maken. Zodat jij mij kan versterken in wie ik ben. Zodat jouw heengaan een mijlpunt mag zijn en een vuurtoren voor mij en anderen.
Vandaag kies ik ervoor je te eren door te leven. In vastberadenheid, in overwinning, liefde en transformatie.
En welke duisternis je ook overmande: Jouw licht reikte veel verder en blijft hangen.
Je bent nu deel van dit alles en ik neem je mee. Ik maak van jouw een bouwsteen in mijn levenswerk. Daar herinner ik me de waarde van een lach en een schouderklop, een goede babbel en het wonder van elke ontmoeting. Daar herinner ik me dat ik niet te zeker mag zijn van wat ik als vanzelfsprekend ervaar. Daar herinner ik me dat elk mens zijn lagen heeft en zijn wonden. Dat ik milder moet zijn en soms mijn scherpe tong moet snoeren. Dat we teveel tijd spenderen aan het oppervlak. Dat ik nog veel kan leren.
Vriend voor alles wat ik niet kon zeggen, fout gezegd heb, vergat te zeggen, de tekenen waar ik blind voor was omdat ik in mijn eigen drama's verwikkeld zat: Sorry. Ik weet dat je het begrijpt.
Voor al de rest: Bedankt.
Foto Pexels: Francisco Fernandez
Comments